Veranderlijk

Hadden we al gezegd dat het weer in Melbourne veranderlijk is? Net voor Kerstmis hadden we enorme regenbuien. Zo erg dat de dakgoot naar beneden kwam. Nu moesten we die toch nog schoonmaken dus dat kwam goed uit (niet!). Het werd ook steeds kouder (17 graden) zodat we uiteindelijk besloten om de houtkachel maar eens uit te proberen.
Nu iets meer dan een week later op Oudjaarsavond, zitten we om 9 uur 's avonds buiten en is het 29 graden, wat een aangename afkoeling is van de 40 graden van vanmiddag.

Dit warme weer was een goede aanleiding om naar de openlucht bioscoop te gaan. Aldaar hebben we van twee voorstelling genoten: de film Atonement, geen vrolijke maar wel een goede film en het voorprogramma. Je krijgt namelijk een strandstoel, en dan mag je zelf een plekje uitzoeken op het veld en daar je stoeltje opzetten. Nu is het opzetten van een strandstoel een bijzonder simpel trucje, als je het kent. Gelukkig kent bijna niemand het, wat tot een continue slapstick voorstelling leidt. Als het dan eenmaal gelukt is, wordt de opluchting gevierd met het geruststellende geluid van de plop van de opening van de bubbeltjes wijn. Want naar Engelse traditie hoort hier ook overal een picnic met een lekker wijntje bij, en dat geldt dus ook voor de openlucht film!

En natuurlijk, voor iedereen die ons volgt op deze blog: de allerbeste wensen voor 2008!

Lorre!

We zijn verhuisd. Hebben meteen de Barbie aangeschaft en daar ook al druk gebruik van gemaakt. Het is hier nu al regelmatig in de dertig graden en dan is het best lekker om buiten te zitten. En de vorige bewoners hadden duidelijk ervaring in hoe je dat doet, dus ons terras is op de meest ideale plekje in de tuin. 's Morgens in het zonnetje, terwijl het er 's middags lekker koel blijft.

De tuin is een continue voorstelling van de meest exotische vogels. We hebben de grote witte cockatoo, die de meest acrobatische landingen maakt, waarbij hij z'n gele verenkam als evenwicht gebruikt, de domme vogels die tegen de raam aan vliegen of van de telefoon draad vallen (de dikke en de dunne zijn er niks bij), de blauw/rode parkiet-achtige en natuurlijk onze grote vriend met de rode broek die we 'redpants' gedoopt hebben. Die vindt vooral de noten uit de struik naast de barbie erg lekker. (zie foto's)

Gelukkig is Annet's vogel-fobie een stuk minder geworden, maar toen 'redpants' besloot om ons terrasje eens te komen verkennen en bij Peer op de stoelleunig ging zitten, ging haar dat toch nog net iets te ver.