Onder Dak

Gelukkig hadden we ook een verzoek ingediend voor een iets groter huis en dat hebben we dan ook voor elkaar! Het is wat hier heet een ‘unit’. Dat wil zeggen dat een blok land waar ‘normaal’ 1 huis op staat wordt opgedeeld in vieren. Geen lap grond dus maar het huis zelf is indrukwekkend. Vlam nieuw en volgens Ozzie indeling: 2 badkamers, 3 WC’s, 2 zitkamers en 2 eetruimtes, 3 slaapkamers waarvan een met WIR (walk-in-robe: klerenkast waarin je rond kunt lopen, hebben we echt nodig voor onze korte broek, spijkerbroek en drie T-shirts de man).

Tja wat moeten we er allemaal mee? Nou: rondrennen en tikkertje of verstoppertje spelen natuurlijk. En dat na 3 maanden druppel ervaringen van 2 vierkante meter!!! We gaan dit in ieder geval maar eens een jaartje huren (da’s ook de minimale huurtermijn hier overigens).

Het huis staat aan de voet van de Dandenong Ranges in Ferntree Gully. Prachtig uitzicht! Dus we kunnen de bergen in om te wandelen, maar ook naar de stad, want er is een station op loopafstand. De dorpjes in de bergen zijn allemaal een beetje hippy en ‘arty’. Dus er is vanalles te doen: schermen, yoga, meditatie, country muziek, rock bands (veel live muziek) cursussen kleien, schilderen, gitaarspelen etc.

Aan deze kant van Melbourne zit ook veel automobiel industrie dus we kunnen naar werk gaan zoeken (bah, moet dat?). Het vliegtuig staat hier ook maar een goed half uurke vandaan op het vliegveld van Lilydale. We hebben hem trouwens ‘het bolleke’ genoemd. 1 week onderdak in ons huis voor degene die raadt waarom, 3 weken voor de tweede plaats. Zorg dat je niet laatste bent!

Ons hele hebbe en houwe (2 campingstoelen, een tafeltje, twee pannen, wat plastic borden en bestek) valt wat in het niet bij al die ruimte. Tijd om te shoppen. En binnen twee weken hebben we een matras, barkrukken (altijd al gewild), een eetkamer tafel met 6 stoelen, een wit lederen bankstel, een begin van een kruidenkast, een wok, serviesgoed en eindelijk weer ‘echte’ wijnglazen. Dus nu is het wachten tot onze spulletjes uit Engeland aankomen. Die verwachten we over drie weken al!

Rees

De terugvlucht van Naracoorte duurde iets langer want we zijn langs de kust gegaan, erg mooi. Natuurlijk weet iedereen hier dat je naar Naracoorte heen langs de kust moet vliegen en terug over de bergen: dan heb je namelijk 2 keer wind mee in plaats van tegen (zoals wij - gaaaap).

Nog steeds geen huis hebbende boeken we weer een camping ten Westen van Melbourne om met de F1 Race in de buurt van de stad te zijn. Woensdag spreken we meteen af met (voormalige) collega’s om uit te gaan eten. Gezellig: die vielen natuurlijk allemaal in slaap vanwege de vlucht vanuit Engeland.

Donderdag krijgen we het ‘gouden’ telefoontje: we kunnen meteen maandag in een huurhuis! Alle reden dus om van het weekend een groot feest te maken.

Training, kwalificatie en race hebben we op het gras gezeten met een koud wijntje. Net als de echte fans hebben we een ‘general admission’ ticket en geen grandstand meer. En natuurlijk maken we gebruik van de eetgelegenheden met allerlei gezonds als broodjes met gebakken ei en spek, friet, braadworst etc. En we gaan naar het concert van Wolfmother, een bekende Australische band.

Voor Peer is het allemaal een nieuwe ervaring – hoewel hij instantaan toch weer de adrenaline voelde tijdens de start. Meteen na de race zijn we de pits in gegaan naar het Renault team (die hadden pasjes voor ons hadden geregeld). Gezellig om iedereen weer te zien en lekker eten van de team-koks! Hoewel de stemming wel enigszins bedrukt was; vergeleken met afgelopen jaar viel het resultaat wat tegen.

Geen reden voor de locale skippies om niet vrolijk rond te springen…

Zoals beloofd: foto's

De Giant Koala (hij is te koop!)

Vliegen over de Grampians

Strand van Geelong

De Super Koala

Op de terugweg van Adelaide komen we langs een van de Ozzie ‘big things’: een Koala van 20m hoog met een souvenier winkel erin. Deze grote dingen zijn een landelijke obsessie – Annet vind ze ronduit belachelijk, Peer ligt in een deuk, en de Australiers nemen deze objecten heel serieus (nee echt). Er zijn er nogal wat door heel het land heen. Uit de serie groot hebben wij al gezien: de grote garnaal, de enorme banaan, de gigantische Ned Kelly (legendarische held / bandiet hier), de onlangs verplaatste (nieuws item) reuze ram. We hebben er nog heel wat te gaan waaronder de mega aardappel (ook drol genoemd).

Tussen al het gereis door gaat veel van onze tijd nu naar het vinden van woonruimte en werk. De druppel kan de extra taak van kantoor eigenlijk niet zo heel goed aan (hij is namelijk ook al slaapkamer, keuken, eetkamer en TV ruimte). Het begint wat krap te worden (2 vierkante meter snieveul). Dus op dit moment voelen we ons enigszins dakloos. De markt voor huurhuizen is hier niet echt ruim, dus het kost nogal wat moeite om iets te vinden

Het is weer een lang weekend nu en we tracteren ons op een vliegtocht naar Naracoorte. Redelijk lange vlucht (550km) over de indrukwekkende Grampians heen. In dit berggebied waar we ook al eerder geweest waren op weg naar Adelaide. Onderweg gestopt om de benen te strekken op een vliegveld met bemanning 1: de plaatselijke monteur / pompbediende biedt ons ook nog een bakske koffie aan in de loods, we tanken hem vol en weg zijn we weer. Uiteindelijk maakt Peer op Naracoote weer een van zijn inmiddels beroemde zijwind landingen. Eigenlijk stormt het bijna. De vriendelijke pompbediende alhier, brengt ons zelfs naar ons motelleke. Wij wiste niet meer welke het was. Hij wel! En als bonus hebben ze hier perfekt wireless internet.

Foto volgt (we zijn natuurlijk licht bepakt en hebben geen download kabel bij voor het fototoestel, wel laptop overigens)…

Pinnokio

Ons volgende vliegplan was Bendigo. En zowaar, dit verliep geheel volgens plan. Foutloze vlucht, taxi naar de stad, leuk stadje, lekkere lunch en ’s avonds weer terug. Nu hadden we genoeg moed opgedaan om de vlucht naar Adelaide te plannen. Bleek daar ook nog een V8 race te zijn, alles goed. Het weer is hier altijd goed, behalve natuurlijk als wij ’s ochtends klaar staan om te vertrekken. Blijkt er ineens regen, windstoten etc voorspeld te zijn. Dus we gooien voor de zoveelste keer ons hele plan om en gaan ‘cruisen’ (rijden dus) naar Adelaide. Maar 750 km. In verband met de race is alles in Adelaide volgeboekt dus we komen terecht op een camping in Handorf, jawel een zeer(!) Duits georiënteerd dorp in de Adelaide Hills. We komen onze Duitse buren van de camping ’s avonds in het dorp tegen (waar we natuurlijk een schnitzel eten) en zakken door tot diep in de nacht. Blijken we in de plaatselijke discotheek te zitten waar zelfs iemand in lederhosen en hoed verkleed (denken wij) ‘ein Bier kommt trinken’. Als hij ons benaderd begrijpen onze Duitse buren meteen dat dit een timmerman is op zoek naar werk. Wij dachten dat Pinokkio een avondje op stap was. We kregen hem niet aan het liegen…..

De volgende dag gaan we dan toch echt naar Adelaide. Mike (een ex collega van Zytek) heeft voor ons pits-pasjes geregeld voor de V8 Supercar race. Het is voor ons nog wat moeilijk te volgen maar de sfeer is leuk. Vooraf natuurlijk de vliegshow. De regels zijn hier duidelijk anders en de straaljagers en jets komen zo laag over dat Annet het bijna eng vind. Peer maakt natuurlijk foto’s. Affijn wat duidelijk is in dit race verhaal is dat teams ofwel Holden ofwel Ford zijn. ’s Avonds laat komen we dan ook een Holden fan tegen die spontaan tegen een Ford staat te pissen (wisten wij in ieder geval wie er gewonnen had).

En natuurlijk hebben we een pie-floater gegeten, want anders ben je niet in Adelaide geweest!

Overigens zijn we allebei weer instantaan helemaal gecharmeerd van Adelaide en omgeving. Het is alleen misschien wat erg rustig en er lijken niet erg veel werk opties (behalve voor timmermannen in een Pinokkio pakje natuurlijk).